Jazda na lonży i w zastępie

Na lonży
Jest to sprawdzony i najbezpieczniejszy sposób nauki jazdy dla początkujących, jak również najlepsza metoda poprawienia dosiadu u osób zaawansowanych. Lonża to linka od 5 do 10 m na której instruktor prowadzi konia po kole.

Kawecan - może być użyty samodzielnie bądź też wraz z uzdą wędzidłową,jak tutaj; musi być dobrze dopasowany i nie może zsuwać ani ocierać głowy konia, gdy ciągnie go lonża

Wypinacze - wspomagają równowagę konia i ułatwiają panowanie nad nim. Dzięki nim kłus i galop są łatwiejsze do wysiedzenia. Wypinacze są przyczepione są do przystuł.

Pierwsza lekcja musi odbywać się na lonży. Uczymy się na niej wsiadania i oswajania się z koniem. Wykonujemy też ćwiczenia rozluźniające. Pierwszy stęp, kłus, a nawet galop powinny odbywać się na lonży. Zakwalifikowanie ucznia do samodzielnej jazdy, bez asekuracji lonżą, wymaga od instruktora wyczucia i odpowiedzialności. Najlepsza na początek będzie jazda w zastępie za prowadzącym, czyli czołowym, którym powinien być w miarę doświadczony jeździec.

Dobór konia - przygotowany do pracy na lonży, spokojny, wygodny, posłuszny, utrzymujący nadany, regularny ruch, niewymagający ciągłego popędzania, reagujący na głos lonżującego.
Wypinacze - ustawią i zorganizują konia, dzięki czemu kłus i galop będzie łatwiejszy do wysiedzenia.
Wytok - to dwudzielny rzemień przebiegający między przednimi nogami konia i przymocowany jednym końcem do popręgu, z drugiej zaś strony paski zakończone są kółkami, przez które przewleka się wodze. Długość wytoku powinna być taka, by przy nabranej wodzy paski te zwisały w kształcie łuku. Jeżeli koń rzuca głową lub podnosi ją zbyt wysoko, wytok ogranicza te niepożądane ruchy, choć nie zapobiegnie im całkowicie. W przypadku utraty równowagi można podtrzymać się paska od wytoka.
Czas trwania lekcji - po kilku pierwszych lekcjach każdy ma bolesne "zakwasy". Dlatego lekcja nie powinna trwać więcej niż pół godziny, zwłaszcza gdy ćwiczenia są intensywne. Wszystkie moje lekcje zawsze trwały godzinę i na następny dzień nigdy nie mogłam chodzić, przez te "zakwasy".

W zastępie
Rozróżniamy następujące rodzaje jazdy w zastępie:
1. Jazda za czołowym:
   a) z zachowaniem bezpiecznych odległości między końmi, czyli od 3 m (jeździec widzi między uszami swojego konia stawy skokowe konia poprzedzającego) do 6 m (jeździec między uszami swojego konia widzi stawy pęcinowe konia poprzedzającego). Zbyt mała odległość między końmi jest trudna do utrzymania i wymaga stałej uwagi, aby nie podjeżdżać bliżej. Z kolei zbyt duże odległości między końmi w zastępie utrudniają ćwiczenie wielu figur. Ponadto koń, który został zbyt daleko, może nagle zerwać się do galopu, stwarzając niebezpieczną sytuację.
   b) "na ogonach" - odległości między końmi są bardzo małe (około 0,5 m). Tak mogą chodzić wyłącznie spokojne konie, bardzo dobrze znające się, sprawdzone w codziennych, wielogodzinnych jazdach w takim układzie.

2. Jazda w podzieleniu (luzem) - cały obwód ujeżdżalni jest równo podzielony przez wszystkich jeźdźców (nie ma czołowego).

3. Jazda dowolnie - indywidualnie, w różnych kierunkach, z zachowaniem podanego przez instruktora rodzaju chodu. Obowiązuje zasada mijania się lewymi ramionami.

Warunkiem przyjemnej i bezpiecznej jazdy w zastępie jest znajomość i podporządkowanie się komendom wydawanym przez instruktora. Klasyczna komenda składa się z zapowiedzi danego ruchu czy figury i sygnału (hasła) do jej wykonania. Hasło "marsz" powinno paść w odpowiednim momencie, kiedy wykonanie jest możliwe. Jeśli tak nie jest, jeździec pełniący rolę czołowego jedzie dalej, aż do osiągnięcia właściwego miejsca, gdzie następuje realizacja komendy.

Przygotowane na podstawie książki 
"O koniach i jeździe konnej jak najprościej" H. Zagor 
oraz własnych doświadczeń