niedziela, 19 stycznia 2014
Koński wzrok
wtorek, 14 stycznia 2014
Kolka bez tajemnic
Ponieważ kolka jest dość poważną przypadłością, ważne, abyś umiała/umiał rozpoznać, kiedy twój ulubieniec źle się czuje i kiedy trzeba wezwać weterynarza.
Oto główne sygnały tego, że Twój koń jest chory:
- napina się i przybiera pozycję, jakby chciał usiąść na zadzie
- wygina górną wargę
- poci się (boki, szyja i zad konia mogą być wręcz zalane potem)
- ma przyspieszony oddech (zdrowy koń bierze oddech 8-16 razy na minutę; rozdęte nozdrza i szybkie wciąganie i wypuszczanie powietrza przez konia świadczą o jego złym samopoczuciu)
- ma podwyższone tętno (u zdrowego konia tętno wynosi 34-42 uderzenia na minutę)
- ciągle, nawet na spacerze kładzie się i tarza z bólu
- chodzi w kółko w boksie, niespokojnie rozgląda się na boki, uderza nogą o brzuch
- nie zjada pożywienia, nie daje się pogłaskać
Pamiętajcie zatem, aby jak najczęściej doglądać waszych koni ;)
*Perseuszowa
środa, 8 stycznia 2014
Rodzaje derek
1. Derka siatkowa - służy w sumie głównie do ochrony przed owadami. Używana zwłaszcza w lecie, choć i wiosną pojawiają się już końskie męczydusze.
2. Derka treningowa - używana głównie wtedy, gdy nasza jazda odbywa się w złych warunkach pogodowych. Posiada charakterystyczne ,,wcięcie" na siodło. Zwane są też półderkami.
3. Derka zimowa - na zewnątrz jest z materiału przeciwdeszczowego a w środku wypełniona np. puchem czy watą termiczną. Daje koniowi ciepło, używana głównie zimą (jak nazwa wskazuje) i na niskich temperaturach.
4. Derka polarowa - przemakalna, pod nią pot łatwo się wchłania, jest jedną z najpowszechniejszych derek.
5. Derka padokowa - powinna być wykonana z materiału przeciwdeszczowego oraz wytrzymała, by nie porwać się przy byle tarzaniu. Chroni od wiatru i zimna.
wtorek, 7 stycznia 2014
Gdy koń jest na "nie"
Jak sprawić by współpraca z koniem była przyjemnością
Koniom podobnie jak ludziom już od najmłodszych lat powinno się wpajać pewne zachowania. Dobrze wychowany źrebak będzie w przyszłości łatwiejszym w prowadzeniu koniem, niż źrebak któremu nie poświęcało się uwagi i zainteresowania. Większość hodowców najczęściej bagatelizuje takie rzeczy jak podszczypywanie czy wspinanie, a niestety jest to błąd za który w przyszłości zapłaci potencjalny kupiec – właściciel. Wychowanie źrebaka nie powinno opierać się również na agresji, a jedynie na stanowczym potępianiu niewłaściwego zachowania. Dorosły osobnik zlekceważony za źrebaka najprawdopodobniej będzie szczypał, gryzł lub co gorsze kopał w sytuacjach dla niego wygodnych. Niestety oduczenie dorosłych koni takich zachowań jest bardzo trudne, a niekiedy wręcz niemożliwe. Wiadomo również nie od dziś, że winę za to będzie ponosił w przyszłości nie człowiek ale – koń.
Jeżeli chcemy aby nasza współpraca z koniem miała sens, musimy przeanalizować jego charakter i dopasować do niego rodzaj pracy.
Koń nieśmiały i spokojny : Praca z nim wymaga czasu, nie można go popędzać. Koń ten potrzebuje ciągłego wskazywania odpowiedniej drogi. Źle traktowany ( notorycznie popędzany), może stać się bojaźliwy i spięty.
Koń ambitny i ciekawski : Najczęściej jest to zwierzę które szybko się nudzi, dlatego nie są wskazane w jego wypadku sytuacje w których długo przebywa w boksie nic nie robiąc. Praca z takim koniem to przyjemność ale również wyzwanie, ponieważ źle prowadzony może stać się nerwowy.
Koń bojaźliwy : Zazwyczaj jest to również koń nieufny w stosunku do ludzi, wymaga konsekwentnego traktowania. Przyszły właściciel powinien takiego konia również umieć uspokoić i rozluźnić. Źle prowadzony może stać się w przyszłości nie do opanowania.
Koń „cwaniak”: Najczęściej mowa tu o koniu leniwym który doskonale wyczuwa słabości człowieka. Praca z nim powinna być stanowcza i nie monotonna. Ten typ konia to najczęściej prawdziwy wojownik który ulegnie tylko wtedy gdy człowiek zdobędzie jego szacunek.
Źródło: horse24
czwartek, 2 stycznia 2014
Rodzaje ściółek i ich zastosowanie
Czystość w boksie powinna być sprawą priorytetową , to właśnie w nim często mają swój początek różne końskie choroby i dolegliwości. Brudna ściółka może być przyczyną m.in. gnijących strzałek, tężca, RAO, kulawki źrebiąt, odleżyn a nawet odparzeń. Najczęściej stosowaną ściółką w Polsce jest słoma jednak od kilku lat coraz bardziej popularne stają się ściółki prefabrykowane takie jak torf, len czy trociny.
Słoma wady i zalety
Zalety :
· Dostępność
· Cena
· Może stanowić dodatkowy element diety konia ( zawiera cenne włókno które pobudza lepsze trawienie)
· Jest świetną bazą do tworzenia nawozu
· Nie jest szkodliwa po zjedzeniu
Wady:
· Należy regularnie ją dościelać w boksie
· Może zawierać duże ilości pyłu i kurzu
· Zajmuje sporo miejsca w stodole
· Źle przechowywana może być źródłem pleśni
Trociny wady i zalety
Zalety:
· Mogą być stosowane dla koni na diecie gdyż zapobiegają podjadaniu
· Są dobrą ściółką dla koni z problemami alergicznymi
· Dobrze wchłaniają wilgoć
· Nie są siedliskiem pleśni
· Pochłaniają nie przyjemny zapach
Wady:
· Cena w porównaniu do słomy może być wyższa
· Nie są dobrą bazą pod nawóz
· Zjedzone przez konia mogą być przyczyną niektórych dolegliwości żołądkowych
· Zarówno pakowane w balotach jak i luzem mogą zajmować dużo miejsca
Torf wady i zalety
Zalety:
· Dobrze wchłania płyny
· Redukuje niemiły zapach
· Pozbawiony jest szkodliwych roztoczy i kurzu
· Hamuje rozwój szkodliwych mikroorganizmów
· Może być stosowany u koni z problemami alergicznymi
· Stanowi dobrą izolację cieplną
Wady:
· Cena w porównaniu do ceny słomy jest dużo wyższa
· Mokry torf zimą może mieć tendencję do zamarzania
· Kolor torfu utrudnia usuwanie pojedynczych odchodów
· Zjedzony może być przyczyną problemów żołądkowych u konia
Len wady i zalety
Zalety:
· Redukuje niemiły zapach
· Stanowi dobrą izolację cieplną
· Może być stosowany jako nawóz
· Nadaje się dla koni będących na diecie
Wady:
· Cena w porównaniu do ceny słomy jest dużo wyższa
· W odróżnieniu od innych ściółek może być gorszy podczas sprzątania
· Len niektórych producentów może zawierać kurz i pył
Należy również pamiętać że wszystkie prefabrykowane ściółki mogą również przyczyniać się do powstawania narowów u koni takich jak tkanie czy łykanie.